среда, 5 июля 2017 г.

Ремарк Порто Ронкод байхдаа хайрт бүсгүй Марлен Дитрихдээ энэхүү захиаг бичжээ

Добавьте подпись
Саруулхан өрөөнд минь төгөлдөр хуурын намуухан аялгуу эгшиглэнэ. Пянзны тавиур дээр өрөөстэй Чарли Кунцын хориод пянзнаас нэгийг авч тавьсан нь энэ. Хорвоогоос тасарч, хүсэл мөрөөдлөөрөө жигүүрлэн нисэхэд энэ л хөгжим хань болдог...

Бодоод байхад бид хоёр жинхэнэ утгаар жаргалтай байсан нь ховор бололтой. Жаргалд умбах мэт санагдсан нь олонтаа ч өнөөдрийнх шиг бялхам баяр баясал мэдэрч байсан нь үгүй л болов уу. Тийм биз? Үүнтэй ижил сэтгэл ханасан мэдрэмж ер төрж байсангүй шүү дээ. Хэн хэндээ сэтгэлтэй хоёр хүн хамтдаа байхдаа л ийнхүү зүрх сэтгэлийн хөөр догдлолыг мэдэрдэг байх.

Хонгор минь, өнөөдөр би хаданд гаргасан зоориноосоо Пруссийн тал нутгаас 1911 онд хураасан усан үзмээр хийсэн Штайнбергер кабинет гэх дарсыг гаргаж авлаа. Энэ дарсыг сэрүү буухаас өмнөхөн хурааж шигшсэн усан үзмээр нэржээ. Ингээд дарсаа бариад нохдоо дагуулсаар нуурын эрэгт бууж ирлээ. Дээр хөхрөх тэнгэр, дэргэд боргох нохдынхоо өмнө хэдхэн үг хэлэхэд түг түмэн одод гялалзан гялтганаж, нуурын толин мандал долгисон, салхи сэрчигнэн үлээв. Алтан гадас од, Мариягийн энгэрийн зүүлт мэт онцгойрон туяарахад шил дарс шөнийн харанхуйг зүсэн нуурын тийш нумран нислээ. Тэнгэр бурхан намайг хэдэн жилийн өмнө чамтай учруулсанд талархсан сэтгэлээ би ингэж л илэрхийлж, өргөл барив.

Энэ дарс зөөлөн уруулаараа түүнийг ийш тийш нь түлхэх цулбуурт загасны өмч болохсон уу, аль эсвэл хөгшин цурхайн оромж болохсон уу би мэдэхгүй. Эс бөгөөс өвч биеэрээ улаан толботой тулбага загасны үүрэн дээрээс унах нь уу бүү мэд. Загас ч гэсэн өөрийн гэсэн мөрөөдөлтэй байхыг үгүйсгэхгүй... Үгүй бол энэ дарс биднийг ор мөргүй болсон хойно хэн нэгэн загасчны дэгээнд орж болох юм. Загасчин энэ лонхыг татаж гаргаад хуучны лацыг нь гайхашрангуй ширтсээр гэрээдээ аваачих биз. Чингээд оройн хоолоо идэж бараад чулуун ширээн дээр талх, бяслаг үлдмэгц аажуухан босч хутга шөвгөө аваад өдөр дэгээдсэн лонхоо өвдөгнийхөө завсар хавчуулсаар лацыг нь эвдэж задлах биз ээ. Тэр үест алтан шаргал дарсны ааг үнэр ханхийж, Рейн мөрний шаргал намар, элчит нар, энэ л өдрүүдийн дурсамж дурдатгал эргэн сэргэнэ. Тэгэхэд бид хоёр хэдий эх дэлхийдээ шингэсэн байх боловч амь амьсгал минь ахин сэргэнэ шүү дээ. Гэтэл үл таних загасчин эр үүнийг огтхон ч мэдрэхгүй, түүнийг шүргэсэн тэр л нандин дурсамжийг ерөөс мэдэхгүй, уртаа гэгч нь амьсгаа аваад хундагалан уух буй заа.


Гэлээ ч хэзээ нэгэн цагт хамтдаа л жаргаж, энэ дэлхийгээс одсон хүмүүсийн сүнсийг тээж явдаг гэж ярилцдаг алаг эрээн хоёр эрвээхэй шөнө дөлөөр нисч ирээд дүүрэн дарстай мэлтэлзэж байсан мөнөөх хундаганы ирмэг дээр сууж, ёроолоос нь сэнхийх үнэрт хөлчүүрэх болой. Өнгө хээнцэр хос эрвээхэй үүр цайхад сая нисч одоход үүдэндээ тороо барин зогсох загасчин эр урьд өмнө үзэж хараагүй хоёр эрвээхэйг аанай л гайхсан харцаар үдэх биз ээ. 

Альбрехт Дюрерийн "Гар"

Энэ зураг хэрхэн бүтсэн тухай сонирхуулья.  XV зуунд Нюрнбергийн ойролцоох нэгэн тосгонд арван найман хүүхэдтэй өнөр өтгөн айл амьдра...