Р.Рождественский Песня о далёкой родине

Ай, гуниг минь чи

Ахархан ч болов намайг орхиоч.

Тэртээд хөвөх хөнгөн үүл мэт

Тэнгэрийн хаяаг зүглэн

Тэрхэн зүгт л нисэн одооч.

Зүрхний хайртай нутаг минь,

Зүйдэлхэн ч болов үзэгдээч.

Зөнгөөрөө хайртай уул уснаа

Золгож нэг л тайвшрах сан.

Нутгийн минь тэртээ алсад

Намираа бороо шивэрнэ.

Эргийн хажуухан төгөлд

Интоорын мод жимсэлнэ.

Он цаг улирч

Ой той минь бүдгэрсэн ч,

Энгүй гүн сэтгэлийн минь мухарт

Эрх бага нас минь эргэнэ.

Аадар минь, чи миний

Ангаа цангааг тайлаач,

Аягүйхэн бодлыг умартуулж

Алсын алсад хөтлөөч.

Ашдын хүслээ шивнэх мэт

Ахиад л өөд ширтэх юм...

Р.Рождественский Песня о далёкой родине

Я прошу, хоть ненадолго,
Грусть моя, ты покинь меня.
Облаком, сизым облаком,
Ты полети к родному дому,
Отсюда к родному дому.
Берег мой, покажись вдали
Краешком, тонкой линией.
Берег мой, берег ласковый,
Ах, до тебя, родной, доплыть бы,
Доплыть бы хотя б когда-нибудь.
Где-то далеко, где-то далеко
Идут грибные дожди.
Прямо у реки, в маленьком саду
Созрели вишни, склонясь до земли.
Где-то далеко, в памяти моей,
Сейчас, как в детстве, тепло,
Хоть память укрыта
Такими большими снегами.
Ты гроза, напои меня, до пьяна, да не до смерти.
Вот опять, как в последний раз, я все гляжу куда-то в небо,
Как будто ищу ответа...

Рани Ки Вав худаг

Рани Ки Вав худаг Энэтхэгийн Патан хотод, Сарасвати голын эрэгт байрлана. Энэ худгийг 11-р зуунд гаргажээ. Хааны бэлэвсэн хатан эр нөхөртөө зориулж ийм худаг гаргасан гэдэг. 

Худаг Сарасвати голын усанд автаж, элс шавраар дарагдаад, хожмоо 1980-аад онд л илэрчээ. 

Малтлага хийхэд худгийн сийлбэрүүд ер эвдрээгүй болох нь мэдэгдсэн юм.

Рани Ки Вав гэдэг нь хатны алхаа гэсэн утгатай. Худгийн ёроолд Сидпур хотноо хөтлөх 30 км-ийн урт хонгил бий. 

Энэтхэгүүд МЭӨ 3-р зуунаас хойш доош буусан шаттай худаг барьж, усаа нөөцөлдөг байв. Эхэндээ жирийн нэгэн нүх байсан худгууд яваандаа урлагийн бүтээл болтлоо боловсорчээ. 

Рани Ки Вав худаг энэ төрлийн худгийн оройн дээдэд заларна.

Худаг орой нь доош харсан конусан хэлбэртэй. Шат нь 500 том, 1000 гаруй жижиг баримлаар чимэглэгдсэн.

23 м-ийн гүнд усан сантай. Доош чиглэсэн сүм хэлбэртэй энэ худаг нийт 7 давхартай. 

Баримлууд нь шашин, үлгэр домог, дээдсийн хүрээний аж амьдралыг харуулсан. Уран зохиолын баатрууд мөн дүрслэгдсэн. 

Усан сан нь 9,5*9,4 м-ийн хэмжээтэй. Худаг нь 10 м-ийн голчтой, 30 м-ийн гүн.

Худгийн байгууламж хааш хаашаагаа 64*20 м-ийн хэмжээтэй.

Сидпур хотод хөтлөх хонгилд өдгөө чулуу шавар битүү чигжжээ.

 

13-р зуунд их ган болж, Сарасвати гол татарсанд энэ худгийг ашиглахаа больсон гэдэг. 

Эрих Мария Ремаркийн Марлен Дитрихт бичсэн захидлаас

Хонгор минь, өнөөдөр Зул сарын баярын битүүний өдөр. Одоо арван хоёр цаг болж байна. Би ажилласаар байгаад жигтэйхэн ядарчээ. Толгой минь ч дүйнгэтээд, би үзэг цаасаа хойш тавиад сууж байна. Урьд нь ажиллаж ядраад цаг эрт бол гарч хэдэн хундага юм уудаг байлаа. Гэртээ утга учиргүй суух дургүйдээ, ганцаараа унтах хүсэлгүйдээ л тэгдэг байсан юм. Энэ нь угтаа өршөөл уучлал үзүүлнэ гэдэгт огтхон ч итгэлгүйгээр цаазын тавцанд гарч байгаатай л ижил мэдрэмж шүү дээ.

Харин одоо бол ажиллаж ажиллаж ядраад юу хийхээ би сайн мэддэг болсон. Би гар бичвэрээ хойш тавиад тагтан дээр гардаг. Галын дэргэд суугаад, радиогоор дуртай хөгжмөө тохируулж тавиад чамд захиа бичихээр суудаг. Энэ нь миний хувьд цоо шинэ мэдрэмж бөгөөд хачин сайхан түшиг тулгуур болох юм. Орой чамдаа захиа бичнэ дээ гэж өдөржин гэгэлзэж суух нь энүүхэнд шүү. Тэгээд тэсэлгүй тэр захиагаа өдөр бичээд эхэлнэ. Захиа бичих нь чамтайгаа үргэлж ярилцаж суухтай адилхан санагдах юм. Гэхдээ миний хувьд захиа бичих нь эцэс төгсгөлгүйгээр хөврөх хүүрнэл аятай байдаг билээ. Ингэж бодвол сэтгэл бүлээцнэ. Би юу ч хийсэн чи миний дэргэд байдаг аа. Чи намайг догдлуулж бас тайвшруулдаг. Гэхдээ догдлох гэдэг маань урьд өмнө нь миний мэдэрч байсан тэр догдлох сэтгэлээс тэс ондоо ажээ. Урьд нь би утга учиргүй, хүсэл зорилгогүй яваадаа барьц алдаж бачимддаг байжээ. Харин одоо бол энэ мэдрэмж биеэр минь их л тайван явж өнгөрөх урсгал мэт мэдрэгдэх болж. Энэ урсгал биеэр минь хэрхэн урсан өнгөрөх болоод ондоо нэгэн мэдрэмж түүнд цутган нийлж буйг би мэдрэх юм. Би санаа бодлоо тээсээр зохиолоо бичдэг. Харин орой нь өөрийгөө шагнаж чамдаа захиа бичихээр сууна.